"කෝ උඹගේ පුතා? වහාම එන්න කියපන් එලියට."......

. Saturday, November 14, 2009
  • Agregar a Technorati
  • Agregar a Del.icio.us
  • Agregar a DiggIt!
  • Agregar a Yahoo!
  • Agregar a Google
  • Agregar a Meneame
  • Agregar a Furl
  • Agregar a Reddit
  • Agregar a Magnolia
  • Agregar a Blinklist
  • Agregar a Blogmarks

මෙතෙක් කතාව

ඔවුන්ගේ හඬට අනුව ඉතාමත් අසරණ බයාදු විලාසයක් පාමින් ගෙපැලින් ඉවතට පැමිණියේ මැදවියද ඉක්වමින් සිටි කාන්තාවකි.

"කෝ උඹගේ පුතා? වහාම එන්න කියපන් එලියට." ඔවුන් ආඥාවක ස්වරූපයෙන් විමසන්නේ එම කාන්තාවගේ තරුණ පුතු ගැන බව පැහැදිලිය.

"අනේ හාමුදුරුවනේ කොල්ලා ගෙයි නෑ. ඌ දවස් ගණනකින් ගෙදර ආවෙත් නෑ." ගැහැනිය අඳෝනාවක හඬින් පවසනු ඇසිණි. "බොරු කියන්න එපා. දන්නවානේ බොරු කිව්වොත් වෙන දේ?"

එකෙකුගේ රයිෆලයෙහි කෙළවර කාන්තාවගේ මුව අසලට විත් තද වී තිබුණේ ගිලීගිය කම්මුල තවදුරත් ගිලීයන පරිද්දෙනි.
"අනේ හාමුදුරුවනේ බොරු නෙවෙයි ඇත්ත. " දෝත් නගා වැඳ වැටෙමින් ඇය නගන අඳෝනාවත්, ඇයට හමුදා පිරිස දෙනු ලබන වද හිංසාවනුත් ඇසෙන විට එය තවදුරත් දරා සිටීමේ ශක්තියක් මයිකල් පියතුමා තුළ නොවිණි.

ඔහු සුබසෙත් ගෙදර පූජාසනය වෙත දිව ගොස් එතන ඇදවැටී මොර දෙන්නට පටන් ගත්තේය.

"අනේ දෙවියනේ! ඒ අහිංසක අම්මට වද නොදී මට වද දෙන්න කියන්න. ඇයි දෙවියනේ මෙහෙමත් මිනිස්සු පිරිහිලා තියෙන්නේ. වහාම ඒ අසරණ මෑනියන්ව ඒ දුකින් මුදවන්න දෙවියනේ"

පියතුමාගේ දෑසින් වේගයෙන් කඳුළු ගලා හැලෙන්නට විය. කිසිසේත්ම ඔහුට මේ දුක දරා හිඳිමට අපහසු වගක් දැනුණි.

තවත් ස්වල්ප වෙලාවකින් පෙරටත් වඩා වැඩි විශාල දූවිලි වලාවක් විහිදුවමින් මහ හඬක්ද නංවාගෙන ජීප් රිය පිටව යන හඬ ඇසිණි. ඒ සමගම මහළු කාන්තාව අඳෝනා නගන අයුරු, ශාප කරන අයුරු මේ සියල්ල වරින් වර අඩුවෙමින් වැඩිවෙමින් ඇගේ නිවස දෙපසින් ඇසෙන්නට විය. මයිකල් පියතුමා බොහෝ වෙලාවක් කුරුසිය ඉදිරියේ දණගසා යාච්ඥා කරන හඬද ඒ අතරින්ම නැගිණි.

------ 75 ------

0 comments: