මෙතෙක් කතාව
දින කිහිපයක්ම සඳුදා දිනවලට නිරාහාර ශීලය රක්ෂා කිරීම මයිකල් පියතුමා කරගෙන ගියේය. 9 වන සඳුදා එලෙස එතුමා සුපුරුදු පරිදි නිරාහාර ශීලයෙහි යෙදුනි. එහෙත් මේ වන විටත් මයිකල් පියතුමා වෙතින් පළවූයේ මහත් වෙහෙසකාරී බවකි. විශේෂයෙන් දිනපතා අසන දකින ඛේදජනක සිදුවීම් වලින් පියතුමා මහත් කම්පාවට පත්ව සිටියේය. භීෂණකාරී වාතාවරණය නිසා තරුණ දරුවන් අහිමි මව්වරුන් නගන අඳෝනාවලින් පියතුමා විඳි වේදනාව වචන වලට නැංවිය නොහැකි තරම් විණි. මේ සියලු සිදුවීම් මතින් කම්පාවට මෙන්ම වෙහෙසට පත්ව සිටි පියතුමා ගැඹුරු නිරාහාර ශීලය රක්ෂා කිරීම පිළිබඳව කන්‍යා සොයුරියන් මෙන්ම තරුණියන්ද වැඩි කැමැත්තක් පළ කළේ නැත. උදේ 5.00 සිට සවස 5.00 දක්වා නිරාහාරව හිඳ සවසට කෙටි අහරක් ගැනීම පියතුමාගේ සෞඛ්‍යට එතරම් හොඳ මදි බව ඔවුන් තීරණය කරන්නට ඇත. දිවා කාලයේ නිරාහාරව ශීලය රක්ෂා කරන පියතුමා රාත්‍රී 12.00 ට "ශුද්ධ වූ පැය" කිරීමටද පටන් ගෙන තිබිණි.
"මිනිස්සු දහස් ගණනක් ආහාරයක් නැතිව දුක් විඳිද්දි ඇයි අපට බැරි සතියකට එක දවසක් යහපත් පරමාර්ථයක් වෙනුවෙන් නිරාහාරව ඉන්න?" පියතුමාගේ පිළිතුර වී තිබුණෙ එයයි.
"එන්න එන්නම තත්වය දරුණු වෙනවා ෆාදර්. හෙට අනිද්දා වෙනකොට තව හුඟ දෙනෙක්ව මරාදායි. ඒ නිසා ටික කලකට හරි මෙහේ අත්ඇරලා යමු."
කන්‍යා සොයුරියන් මෙන්ම තරුණියන්ද පියතුමාට වරක් නොව කිහිප වරක්ම කියා තිබිණි. මේ අය පමණක් නොව හිතවත් පූජකවරුන් පවා පියතුමාට එසේ අවවාද කර තිබිණි.
"මිනිස්සුන්ට කරදර වෙලාවට දාලා යන්න මට බෑ. අවශ්‍ය නම් මගේ අවසන් ලේ බිංදුව දක්වාම මේ අහිංසකයන් වෙනුවෙන් පූජා කරන්න මම සූදානම්."
දුප්පත් පොහොසත් හෝ ආගම් භේදයකින් තොරව මිනිසුන්ට සේවය කිරීම දෙවියන්ගේ කැමැත්ත බව අවබෝධ කරගෙන ධෛර්යයෙන් යුතුව නැගී සිටියත්, මයිකල් පියතුමාද සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයෙකු බැවින් ඔහුගේ සිතේ කම්පනය, භීතිය, සංත්‍රාසය වැනි හැඟීම් ද රුදුරු මරණයක් පිළිබඳ සමහර විටෙක බියද ඇති නොවුණා නොවේ. එහෙත් පෙර කිසි දිනෙක නොවූ තරමේ පින්වත් නිවුනු පෙනුමක් පියතුමා වෙතින් දිස්වන්නට විය.
ඊලඟ පිටුවට
0 comments:
Post a Comment