"දැන් රටේ තත්වය නම් හුඟක් භයානකයි. ඒත් මම නෙවෙයි බුත්තල ඉන්න ඔයාලමනේ එහෙ තත්වය ගැන හරි හැටි දන්නේ. ඔයාලම තීරණය කරන්න, කැමති නම් මොකක්ද කරන්න ඕනෙ කියන එක අපි සාකච්ඡා කරමු. මැරෙන්න බය වෙන්න ඕනා නෑ තමයි. ඒත් මැරෙන්න හේතුවක් තියෙන්න ඕනෑ. සමාජ සාධාරණත්වය වෙනුවෙන් මැරෙන්න තියෙනවනම් ඒක ලොකු වාසනාවක්. බුත්තල ඉන්නම කියලවත්, කොළඹ එන්නම කියලවත් මම කියන්නෙ නෑ."
වරක් තමා හමුවීමට කොළඹට පැමිණ බුත්තල තත්වය පිළිබඳව සාකච්ඡාවේ යෙදී සිටි කන්යා සොයුරියන් සහ අනෙක් තරුණියන් දෙදෙනාද සමග තිස්ස බාලසූරිය පියතුමා කල්පනාකාරීව පැවසීය. මෙම කොළඹ ගමනට මයිකල් පියතුමා එක් නොවූ අතර ඇතැම්විට ඔහු එය නොදැන හිඳින්නටද ඇත.
ඒ 1987 නොවැම්බර් මස මුල් සතියේ දිනෙකි. ඒ වන විට දිනපතාම වාගේ මයිකල් පියතුමා විසූ සුබසෙත් ගෙදර ආරක්ෂක හමුදා විසින් පරීක්ෂාවට ලක් කරනු ලැබිණි.
සුබසෙත් ගෙදර මේ වන විටත් රාත්රී අඳුර පලවා හරින්නට තිබුණේ කුඩා කුප්පි ලාම්පුවක් පමණි. සැමදාම රාත්රියට මයිකල් පියතුමාගේ තනියට ගමේ පිරිමි ළමයෙකු පැමිණීම සිරිතකි. ඒ නොවැම්බර් මස 8 දා සැන්දෑ යාමයයි. සුපුරුදු පරිදි අඳුර වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න කියා තිබියදී පෙර කී පිරිමි ළමයා සුබසෙත් ගෙදරට ගොඩ වුණි. ඔහු කුප්පි ලාම්පුව දල්වා අඳුරේම සුබසෙත් ගෙදරින් පිටතට පිවිසුනා පමණි. ඒ මොහොතේ ආරක්ෂක නිලධාරීන් සුබසෙත් ගෙදර වටලා තිබිණි.
කුප්පි ලාම්පුව දල්වා අඳුරේම නොපෙනී යන පිරිමි ළමයාව එක් ආරක්ෂක භටයෙකු අහම්බයෙන් වගේ දකින්නට ඇත.
"අන්න කවුද ගේ ඇතුලෙ ඉඳලා පැන්නා." යි කියමින් හමුදා නිලධාරීන් කිහිප දෙනෙකුම ඔහු පසුපස ගොස් ඔහු අල්ලා ගත්තේය.
" මේ ෆාදර් අපි හොඳ හිතින් කියන්නේ අපිට කරදරයක් නම් වෙන්න එපා." කොයිතරම් කරුණු පැහැදිලි කර දුන්නද පලක් වූයේ නැත. අවසානයේ ඔහු ජිප් රථයට නංවා ගත් හමුදා නිලධාරීහු ගියහ.
------ 86 ------
ඊලඟ පිටුවට
0 comments:
Post a Comment