කුරුසිය කියන්නේ බිත්තියේ එල්ලන එකක්වත්, ගෙල පළඳවන එකක්වත් නෙමේ......

මෙතෙක් කතාව

...එහෙයින් ඔවුහු මයිකල් පියතුමාට කෙතරම් ආදරය කළත් ලෙන්ගතු වූවත් සුබසෙත් ගෙදරට යාම් ඊම් බෙහෙවින්ම අඩු කළහ.

මෙම අහිංසක දිළින්දන් සමීපයේ හිඳිමින්, ඔවුන් හා දුක සැප එකට බෙදා ගනිමින්, ඔවුන්ගේ ගති පැවතුම්, සිරිත් විරිත් ගරු කරමින්, ඔවුන් අතර ඔවුන්ගේ පියතුමෙකු ලෙස නොව සහෝදරයෙකු ලෙස ජීවත් වූ මයිකල් පියතුමාට මෙය කෙසේවත් දරාගත නොහැකි තත්වයක් වි තිබිණි.

සැම දෙනාගේම අදහස වූයේ මයිකල් පියතුමා ටික කලකට හෝ මේ ප්‍රදේශය අතහැර කොළඹ යාම සුදුසු බවයිග
මයිකල් පියතුමා තිස්ස බාලසූරිය පියතුමා හමුවීම පිණිස කොළඹ පැමිණියේය.

තිස්ස බාලසූරිය පියතුමා හමුවූ මයික පියතුමා ඒ වන විට උද්ගතව පැවති තත්වය පිළිබඳ බොහෝ දේ කතා බහ කළේය. මේ වන විට බාලසූරිය පියතුමාටද මයිකල් පියතුමාට උද්ගතව පැවති මරණ තර්ජන පිළිබඳව දැනගන්නට ලැබී තිබිණි.

මයිකල් පියතුමා මරණයට බිය නැත. වැඩිකල් නොගොස්ම තමා මරණය කරා එළැඹිය හැකි බව පියතුමාගේ සිත කීවේය. තමාගේ දින සටහන් පොත්වල පවා මයිකල් පියතුමා මෑත කාලයෙහි, මරණය පිළිබඳ බොහෝ දේවල් වරින්වර ලියා තිබිණි. මරණයේ සෙවනැල්ල තමන් වෙතට වරින් වරම පතිත වනු එතුමා හොඳින්ම අවබෝධ කර ගත්තේය.

ඒ කාලය තුළ මයිකල් පියතුමා තමන්ගේ ලොකු අක්කාට (දැන් ඇය ජීවතුන් අතර නොමැත) ලිපියක් ලිවේය. පුදුමයකට මෙන් එහි ද වැඩිපුර සඳහන් කර තිබුණේ මරණය පිළිබඳවමය.

"1947 අවුරුද්දෙ මං පූජකවරයෙක් වශයෙන් බැඳෙන්න තීරණය කළ දිනවලමයි ජේසුස්වහන්සේ බඳුම දිළිඳුන් අතරේ මිය යන්න තීරණය කළේ. කුරුසිය කියන්නේ බිත්තියේ එල්ලන එකක්වත්, ගෙල පළඳවන එකක්වත් නෙමේ. රෝම අධිරාජ්‍යයන්ගේ දේශපාලන සිරකරුවන්ට දෙන බැරෑරුම්ම දඬුවම් අතරින් පළවෙනිම දඬුවම තමයි කුරුසියට තබා ඇණ ගැසීම. ජේසුස් වහන්සේ මිය ගියේ වයස 33 දී. එසේ මිය ගියේත් පීඩිත ජනතාවගේ විමුක්තිය වෙනුවෙන්. අවස්ථාව එළඹිවිට ජනතාව වෙනුවෙන් මිය යාමට අප සූදානම් විය යුතුයි."

මයිකල් පියතුමා තම වැඩිමල් සොයුරිය වෙත යවන ලද ලිපියෙහි එසේ සටහන් කර තිබිණි.

------ 85 ------

ඊලඟ පිටුවට