මිනිස්සු අතර මාත් නිකන්ම නිකන් මනුස්සයෙක් විතරනේ......

මෙතෙක් කතාව



" ඒකට කමක් නෑ මහත්තයා පොලිසියට ඕනෑ හින්දනේ මාව අල්ලගෙන ආවේ. ඒ ගැන මගේ අමනාපයක් නෑ." පියතුමා සුපුරුදු නිර්ව්‍යාජ  මෘදු ස්වරයෙන් කීය.

" ෆාදර් කෙනෙක් කියලවත් අඳුනගන්න බෑනේ ෆාදර්ව. සාමන්‍ය මනුස්සයෙක් විදියටනේ ඉන්නේ......" පොලිස් නිලධාරියා තමන් නොදැන කළ වරද පිළිබඳව තවදුරටත් පැහැදිලි  කරමින් පැවසුවේය.

" මිනිස්සු අතර මාත් නිකන්ම නිකන් මනුස්සයෙක් විතරනේ මහත්තයො. මිනිස්සුන්ට සේවය කරන්න කලින් අපි ඒ මිනිස්සුන්ට ආගන්තුක නොවී සමීප වෙන්න ඕනෑ. ඒකට පූජක ලෝගුව ඕනෑ වෙන්නෙ නෑ."

පසුතැවිල්ලත් ශෝකයත් කැටි වූ සමාව යදින බැල්මෙන් පොලිස් නිලධාරියා පියතුමා දෙස බලා සිටියේය.

වසරේ වැඩි කාලයක් දරුණු නියඟයට බිලිවීම මතින් මළාණික වූ ගහකොළත්, දූවිල්ලෙන් පිරී ගත් පරිසරයත් මතින් ගම්වැසි කිසිවෙකුටත් සැනසිල්ලක් අත් නොවිණි. එවන් දුක්ඛිත පරිසරයක උපන් මිනිසුන් තුළ ආත්ම විශ්වාසයක් ගොඩනැගීම, ලේසි පහසු කටයුත්තක් නොවේ. එහෙත් එම අභියෝගයට මුහුණු දීමට තරම් ප්‍රබල සවිමත් මානසිකත්වයක් මයිකල් පියතුමා සතුව තිබිණි.

අළුයම හතරට අවදිව  දිව්‍ය පූජාව තැබූ පසුවත්  සැන්දෑවේ 7.00 ට දිව්‍ය පූජාව තැබූ පසුවත් භාවනා කිරීම මයිකල් පියතුමාගේ දින චරියාවේ අංගයකි. හිරු බැස ගිය පසු  අඳුර මකන්නට අළුකළවිට ගම්ප්‍රදේශයට කුප්පි ලාම්පු මිස විදුලි එළිය තිබුණේ නැත. සෑම ගැමි නිවෙසකම දැල්වෙන ලද්දේ දුබල එලියක් විහිදුවන කුප්පි ලාම්පු පමණි. බොහෝ රාත්‍රි කාලවලට අහසේ තරුමෙන් නිහඬ අඳුරු පරිසරය පුරා එළිය විහිදුවන කණාමැදිරියන්ය. නිවි නිවී දැල්වෙමින් රිදී පහන් මෙන් දිදුලන කණාමැදිරි එළි දැකීමෙන් මයිකල් පියතුමාගේ සංවේදි සිත ලැබුවේ මහත්වූ අස්වැසිල්ලකි.

සැන්දායාමේ මේ කණාමැදිරි එළි දෙස නෙත් දල්වා බලා හිඳිමින් සිත එක්තැන් කරගෙන භාවනා කරන්නට පියතුමා පුරුදු විය. ඔහු නිරතුරුව බලාපොරොත්තු වූයේ මේ ගමේ දිළිඳු ජනතාවට සේවය කළ හැකි ආකාරය පිළිබඳවය. පිරිමින්ට සේම කාන්තාවන්ටද නිදුකින් ජීවත් වීමේ ක්‍රමයක් කියා දිය යුතුය. ඔවුන් මෙම දරුණු සාගින්නෙන් මුදවා ගත හැක්කේ එවිටය.

------ 22 ------

ඊලඟ පිටුවට