ඔවුන් ඒ තත්වයට පත් වන්නට හේතුව ගැන මඳකට හෝ සිතා බලන්නේ නැත.

මෙතෙක් කතාව


ඔවුන් පාසලට නොයන්නේ ඉගෙනගන්නට බැරි කමක් නිසා හෝ අකමැත්තක් නිසා නොවේ. එක හේතුවක් වන්නේ දෙමාපියන්ට ඒ සඳහා වත්කමක් නැතිකමය.

ආහාර ඇඳුම් පැළඳුම් යන මූලික අවශ්‍යතා පවා හරි හැටි ඉටුකරගත හැක. අනෙක ඔවුන්ටද හොඳින් හෝ නරකින් හෝ පවුලේ ආර්ථිකයට උරදීමට සිදුවන බැවිනි. මෙවැනි දරුවන් නරකට පෙළඹීම වලක්වන්නට බැරිය. කවුරුන් හෝ මෙවැනි කුඩා දරුවෙකු නොමගට පොළඹවන එකෙකු වේ නම්, උගේ කරේ ගලක් බැඳ මුහුදට දැමීම වඩා සුදුසු යැයි මයිකල් පියතුමාට හැඟිනි. ඔවුන් ජාතියේ දරුවෝය. දෙවියන් සිටින්නේ ඔවුන් අතරය. මයිකල් පියතුමාගේ දෑස් කඳුලින් තෙත් විණි.

මෙහි අනෙක් පැත්ත තවත් ඛේදවාචකයකි.

කෙසේ හෝ කුලී වැඩක්, ගොවිතැන් බතක් හෝ කරගෙන ආයාසයෙන් ඉගෙන ගත්තත් රැකියාවල් ලබා ගැනීමේදි ගමේ පාසලෙන් පැමිණි දරුවාට නොව ප්‍රමුඛතාවය ලැබෙන්නේ නගරයේ නමක් තිබෙන 'වැදගත්' යැයි කියන පාසලක උගත් දරුවන්ටය.එතැනිනුත් ඔවුහු කොන්වෙති. මේ රටේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය තුල ඇත්තේද පංති භේදයයි. නගරයේ ප්‍රකට පාසලකට දරුවෙකු ඇතුළු කරන්නට රැපියල් විසිතිස් දහසක් නැතහොත් ඊට ආසන්න, එසේ නැත්තම් ඊටද වඩා දෙතුන් ගුණයකින් වැඩි මුදලක් අය කිරීමෙන් පවා පැහැදිළි වන්නේ දිළිඳු දරුවන්ට එහි දොරටු වැසී ඇති අන්දමයි. නිදහස් අධ්‍යාපන ක්‍රමයක් තිබෙන බව කීවද මෙ තුල දරුවන් කොන් වන්නේ දක්ෂ අදක්ෂ වශයෙන් නොව ධනය ඇති නැති ආකාරයට.  මෙසේ පහල බාලාංශයේ සිටම වර්ග කිරීමෙන්, කොන් වෙමින්, එන දරුවන්ට ඊලඟ ගැටළුව උදගත වන්නේ උසස් අධ්‍යාපනය ලැබීමේදීය. විශ්ව විද්‍යාල සිසුන්ගේ අප්‍රමාණ ගැටළු හමුවේ මෙරට පැවති ඕනෑම රජයක් මුනිවත් රැකීම මිස කළ දෙයක් නැත.

අධ්‍යාපන සුදුසුකම් නොතිබීම, කෙසේ හෝ ඉගෙන ගත්තත් නිසි රැකියාවක් නොලැබීම, අඩුම තරමින් අධ්‍යාපනය මඟින් හෝ නිසි මෙහෙයවීමක් නොලැබීම මත අපේ රටේ දිළිඳු ගැමි දරුවෝ හැමදාමත් පිඩා වින්දහ. එවන් තරුණ කොටස් අතරින් අපරාධ සිදුවීම  නොවැළැක්විය හැකි තත්වයකි. එහෙත් පාලකයන් කළේ ඔවුන්ට දඬුවම් දීම පමණි. විශේෂයෙන් මෙරට උතුරේ හා දකුණේ තරුණ කොටස් නැගී සිටියේ මේ පීඩනය නොදැරිය හැකි තැනදීය. එහෙත් ඔවුන්ට විසඳුම වී ඇත්තේ දඬුවමය. ඔවුන් ඒ තත්වයට පත් වන්නට හේතුව ගැන මඳකට හෝ සිතා බලන්නේ නැත.

------ 45 ------

ඊලඟ පිටුවට