මෙතෙක් කතාව
කාලය ගෙවී ගියේ සෙමින්ද වේගයෙන්ද යන්න පැහැදිලි නැත. 1980 වසරටද එලඹ තිබිණි. මේ වන විට මයිකල් පියතුමා 53 වෙනි වියේ පසුවිය. ඒ දක්වා ජීවිත කාලය තුළ පොත පතින් ලද මහා දැනුම් සම්භාරයට වඩා වැඩි දැනුමක් මයිකල් පියතුමා දිළිඳු ගැමියන් ඇසුරේ ගත කරමින් ලැබුවේය. පියතුමා බොහෝ විට කළේ ඔවුන්ට කියාදීම නොව ඔවුන්ට සවන් දීමයි.
"ජේසුස් වහන්සේ ගලීලයේ විසූ ගැමියෙක්. දිළින්දන් තුළින් අපි දකින්නේ ජේසුස් වහන්සේ. උන්වහන්සේ කොහෙද ඉන්නෙ කියන එක ඔවුන් අපට පෙන්වලා දෙනවා.....දිළිඳු වුවත් එවැනි මිනිසුන් තුළ මානව දයාව වගේම මනුෂ්‍ය සාරධර්මය පවතිනවා."
මයිකල් පියතුමා තීරණයක් ගත්තේය. ඔහුගේ ජීවිතයේ තිබුණේ එකම අභිලාෂයක් පමණි. එනම් පූජකවරයෙකු වශයෙන් මිනිසුන්ට කල යුතු සේවය ඒ අයුරින් ඉටු කිරීමය. ඊට ආගම් භේද හෝ ජාති භේද හෝ කිසි විටෙකත් සැළකුවේ නැත.
ඒ අනුව බණ්ඩාරවෙල සේවක සෙවනෙහි ගත කරමින් කරන සේවයට වඩා තවත් පුලුල් මට්ටමින් තම සේවය මිනිසුන්ට ලබා දීමට ඉටාගත් පියතුමා බුත්තල ප්‍රදේශයේ පදිංචියට යන්නට තීරණය කළේය. සැබැවින්ම එතෙක් ගත කරමින් සිටි අතිශය සාමාන්‍ය සරල දිවියටද වඩා එය බෙහෙවින් කටුක වූ දිවියක් බව අමුතුවෙන් කිවයුතු නොවේ. එය එක්තරා අභිනිෂ්ක්‍රමනයක් මෙනි.
එය 1980 වසරේ දිනයකි.
ඇතුළට ගිලී ගිය බොර පැහැ මළානික දෑස් යුවලකින්ද, හකු ඇට බේරී ගිය මුහුණකින් හා ඉල ඇට ඉල්පුණු සිරුරකින්ද යුත්, අවුල් වූ කෙස් පිටුපසට වන්නට තබා කුඩා ගෙඩියක් වන සේ බැඳගත් ගැහැනියක් පිල් කණ්ඩිය මතට වී බලා සිටියාය. ඇගේ පඬු පැහැයට හැරී ගිය හැට්ටයත් තැනින් තැන ඉරී එළලා තිබූ කිලිටි චීත්තයක් තුළින් ඔවුන්ගේ අගහිඟකම් පිළිබඳ නිහඬව කියා පෑවේ ය.
අව්වෙන් ගිනියම් වී ගිය මහ පොළවෙන් නිකුත් වූ දැඩි උණුසුම දෙනෙතට දැරීමට අසීරු බැවින්දෝ ඇගේ නළල රැළි ගැන්වී දෙනෙත් භාගෙට පියැවී තිබිණි.
ඊලඟ පිටුවට
0 comments:
Post a Comment