නගරයේ බලු සුරතලුන් මෙසේ සුර සැප විඳිද්දී......

මෙතෙක් කතාව


දුර බැහැර දුෂ්කර ගම් පෙදෙස්වල ඇවිදිමින් ඒවායෙහි කටුකලෙස දිවි ගෙවන ජනයා පිළිබඳව සොයා බලන්නට මයිකල් පියතුමාගේ හිතේ ඔවුන් කෙරෙහි වූ වේදනාවද වේගයෙන් වර්ධනය විණි.

මන්දපෝෂණයෙන් පෙළෙන දරුවන් මෙබඳු ප්‍රදේශවල බහුලය. ඇටසැකිල්ල බේරී පිම්බී ගිය උදරයෙන්ද අඳුරු පැහැ සිරුරින් හා තඹ පැහැගැන්වුණු අවුල් වූ හිසකෙස්වලින්ද යුත් දරුවෝ කෑමට යමක් ඉල්ලා සිය මවුන්ට කරදර කරති. දැරිය නොහැකි කුසේ ගින්දර විසින් ඒ කුඩා දරුවන්ගේ සිත් සැහැසි කරවා ඇති. ඔවුන්ගේ මුවින් පිටවන වචන වල පවා කිසිදු සුරතල් බවක් නොමැත. ඒවා වැඩිහිටියන්ගේ බඳුම රළුව ඇත. තම වැඩිහිටියන් අමතන්නට පවා දරුවන් යොදා ගත්තේ වැඩිපුරම ඒ රළු කටුක නොසරුප් වදන්ය.

ඒ මව්පියවරුන්ගේ දෙනෙත් අග කඳුළු නොදිලිසේ. කඳුලු දෙනෙත් පතුලේම වියළි වන්නට ඇත. ඔවුන්ගේ හිත් නොනැවතී දැල්වෙන අමු සොහොනක් බව නිසැකය.

නගරයේ බලු කුමර කුමරියන් විඳින සැපයෙන් හරි අඩක් තරම්වත්, මිනිසුන් වූ ඔවුන්ට අහිමිය. ඔවුන්ගේ දවසක කෑම වෙනුවෙන් වියදම් කරන මුදල මෙවැනි දුෂ්කර ගම්වල වෙසෙන දරුවන්ගේ සතියක ආහාර සඳහා වුව ප්‍රමාණවත් විය හැක. තිරිසන් සතුනටද හොඳින් ආහාර ලැබිය යුතුය. එහෙත් ජේසු තුමා කිවේ "දරුවන්ගේ දේ බල්ලන්ට නොදෙන්න" යනුවෙනි.

නගරයේ බලු සුරතලුන් මෙසේ සුර සැප විඳිද්දී ඈත එපිට නොදියුණු පිටිසර ගැමි දරුවන් සේම නගරයේ පැල්පත් තුළ වෙසෙන දරුවන්ටද කෑමට යමක් නොමැති තැන කුසගින්නට හඬමින් පැදුරු කඩමාලු මත වැතිර නිදති.

මේ සියල්ලම කිතු දහමට පමණක් නොව බුදු දහම ඇතුළු සියලු ආගම්වලට පටහැනි නොවේද?

මයිකල් පියතුමා බුත්තල වැල්ලවාය ප්‍රදේශවල ඇවිදින්නටත් ඒ ප්‍රදේශවල ජන ජීවිතය පිළිබඳව සොයා බලන්නටත් යොමු වුණේ බණ්ඩාරවෙල "සේවක සෙවන" පූජක පුහුණුහලේ ගත කරමින් සිටි කාලයේදීමය. රදගුරු ලියෝ නානායක්කාර ඇතුලු හිතවත් පූජකවරුන් කිහිප දෙනෙකුගේම සහාය මේ සඳහා පියතුමාට ලැබී තිබිණි.

------ 43 ------

ඊලඟ පිටුවට