මෙතෙක් කතාව
දිළිදු ජනයාගේ පීඩාව තමන්ගේ අත්දැකීමක් ලෙසින් පියතුමාට වැඩි වැඩියෙන් දැනෙමින් පැවතියේය.
සමහරුන් ඉපදීම කර්මයක් හෙවත් කරුමයක් ලෙස සලකද්දී තවත් සමහරු තමුන්ගේ උපන් දිනය සිහි කිරීම සඳහා විවිධාකාරයෙන් ප්‍රිය සම්භාෂණ පවත්වති. මෙහි වඩාත්ම විශාල ඛේදවාචකය වන්නේ ගිහියන් පමණක් නොව පූජක පැවිද්දන් පවා උපන්දිනය සඳහා ප්‍රියසම්භාෂණ පැවැත්වීමය.
කුඩා දිළිදු දරුවන් දෙස බලා ජේසුස් වහන්සේ "ඔවුන්ට මා වෙතට එන්න ඉඩ දෙන්න" යි කියා සිටි සේක. මෙම අවිහිංසකයෝ ස්වර්ග රාජ්‍යයේ උරුම කරුවන් වෙති. එහෙත් ඔවුන්ට සමාජය තුළ මිනිසුන් වශයෙන් ලද යුතු බොහෝ දෑ අහිමිය. කඩ පිලකට ගිය කල හෝ අනුන්ගේ නිවසක කවුළුවක් තුලින් හෝ ඔවූහූ රූපවාහිනී තිරයක් ඔස්සේ තමා බඳුම දරුවන් දකිති. එහෙත් ඔවුනුත් තමාත් අතර පැහැදිලි වෙනසක් පවතියි. ඔවුන් සුන්දරය, පුෂ්ටිමත්ය. කන්නේ බොන්නේ තමන්ට සිහිනයකින් පවා උරුම වේ යැයි සිතිය නොහැකි අන්දමේ ආහාර පානය. ජීවත් වන පරිසරය ගෙවල් දොරවල්ද ඊට දෙවෙනි නැත. ඔවුන්ගේ සිරුර කන බොන දෑ දෙස බලා මේ දිළිදු දරුවෝ තමන් හා ඔවුන් අතර ඇති වෙනස සසඳා බලති. එම අති විශාල වෙනස පුංචි වුණත් ඔවුන්ට වටහා ගැනීම අසීරු නොවේ. ඒ දේවල් පසුපස හඹා යන්නට ඔවුනුත් කවදා හෝ නොවෙහෙසෙතියි කාට කිව හැකිද? ඒ සඳහා ඔවුන් තෝරා ගන්නේ නිවැරදි මාර්ගයක් යැයි කෙසේ සිතන්නද? හැරත් ඈත ගම් නියම් ගම් වල දුකට හුරුවූ සිතක් කයක් ඇති ඔවුන්ට එවන් යස ඉසුරු කරා යා හැකි නිවැරදි මාර්ගයකට ඉඩක් තැබිය හැකිද? කුසට නිසි අහරක් තබා හරි හැටි අධ්‍යාපනයක් ලැබීමට වත් වරම් අහිමි ඔවුන්ට නිවැරදි මාර්ගයක් කෙසේ ලැබේ යැයි සිතන්නද? මේ සියල්ලෙහිම අවසානය කුමක්ද? සමාජයේ එක් කොටසකට තවත් කොටසක් විසින් වෛරයේ හස්තය දුගු කිරීම නොවේද?
මෙරට ලක්ෂයකට අධික දරුවන් ප්‍රමාණයක් පාසල් යන්නෝ නොවෙති. එසේ පාසල් නොයන සියළුම දෙනා දිළිඳු ගැමි ජනයා සහ නගරයේ වෙසෙන අඩු ආදායම් ලබන අයගේ දරුවෝය.
ඊලඟ පිටුවට
0 comments:
Post a Comment