මං පාන් කාරයෙක් වෙනවා.

මෙතෙක් කතාව


"මං පාන් කාරයෙක් වෙනවා." යි ඔහු එකවරම මහ හඬින් කීවේය.

මවත්, අක්කලාත්, අයියාත් පමණක් නොව පියා පවා තමන්ගේ ඒ පිළිතුර අසා හඬනගා හිනැහෙද්දි පුංචි මයිකල් කිසිත් වටහාගත නොහැකිව මාරුවෙන් මාරුවට ඔවුන්ගේ මුහුණු දෙස බැලුවේය.
"ඒ මොකෝ පුතා පාන්කාරයෙක් වෙන්න හදන්නේ?" සිනාව යන්තමින් මැඩගත්පසු පියා ඇසීය.
"පාන්කාරයා ගාව ජෑම් පාන්,  කේක්, සීනි බනිස් හෙම තියෙනවනෙ. මට හැමදාම එවා කන්න පුලුවන්නෙ පප්පේ......"

සුරතල් අවිහිංසක හඬින් මයිකල් දුන් පිළිතුර අසා අනෙක් අය තව දුරටත් හඬ නගා හිනැහෙද්දී ඔහු කිසිවක් තේරුම්ගත නොහැකිව නිරුත්තරව බලා සිටියේය.

ඔහු මුලින්ම අකුරු කරවූයේ දෙහිවල ශාන්ත මරියා විදුහලෙනි. ළමයින් අතර සේම ගුරුවරියන් අතරද ඔහු බෙහෙවින් ජනප්‍රියත්වයට පත්ව තිබිණි. විශේෂයෙන් කුඩා මයිකල් නොයෙකුත් ගීතිකා සහ ළදරු ගීත ඉතා සුරතල් ලෙසත් දක්ෂ ලෙසත් ගායනා කරන අයුරු අසන්නට ගුරුවරියන් තුල වූයේ මහත් වූ ආශාවකි. හැමදෙනාම ආදරය කළත් එක් ගුරුවරියක් දිනක් පුංචි මයිකල්ට සුළු තරවටුවක් කළාය. එය ඔහුගේ සිතට ඔරොත්තු නොදෙන තරම් බරක් විණි. දරාගත නොහැකි දුකිනුත්, කෝපයෙනුත් අඳුරු වූ මුහුණින් යුතුව පාසල නිමවී නිවසට පැමිණි මයිකල්, වැට අද්දරට ගොස් මහ හඩින් කෑගැසුවේය.

"ශීලා....ශීලා මං උඹට ගහනවා" යනුවෙන් මේ සිඟිත්තා හඬ නගා කෑ ගැසුවේ තමන්ට තරවටු කළ ගුරුවරියටය. ශීලා නැමැති එම ගුරුවරියගේ නිවස ඊට වඩා සෑහෙන දුරකින් පිහිටි අතර මේ කුඩා දරුවාගේ කෑගැසීම එපමණ ඈතකට ඇසෙන්නේ නැත. එහෙත් පුංචි මයිකල්ට හැඟුනේ එය ඇයට ඇසෙන්නට ඇතැයි කියා විය හැක. ඇසුනත් නැතත් ඔහුගේ හිසේ බර අඩුවිය. ඔහු ඉන් සෑහිමකට පත්විය.

කවියක්, ගීතයක් ගයන්නට පාසල් වේදිකාවේ රඟපාන්නට පුංචි මයිකල් කිසිවිටකත් පස්ස්ට ගියේ නැත. නත්තලට දෙමාපියන් හා අනිකුත් සොයුරු සොයුරියන් සමඟ නෑදෑ ගෙවල් වලට ගිය විට මයිකල් ගේ හිතේ තිබුණේම ගීතයක් හෝ කවියක් ගයන්නට කවුරු හෝ වැඩිහිටියකු තමන්ට ආරාධනා කරාවි යන පුංචි අහිංසක බලාපොරොත්තුවය.

------ 29 ------

  
ඊලඟ පිටුවට