ඒ ගොල්ලන් මට කවියක් කියන්නවත් කිව්වේ නෑනේ......

මෙතෙක් කතාව


එසේ නොවුණු තැන හිත ඇතුලේ පිරෙන දුක ඔහු පිට කළේ ආපසු එන අතරමඟ මහපාරේදිය. මවගේ, පියාගේ හෝ සොයුරියකගේ අතක එල්ලී ඒ මුහුණට එබී බලන මයිකල් " ඒ ගොල්ලන් මට කවියක් කියන්නවත් කිව්වේ නෑනේ" යි පවසන්නේ දුක්මුසුවය.

මෙවන් සුරතල් දඟකාර දරුවකු වුවද මයිකල් තම ආගම පිළිබඳවත්, ජේසුතුමා පිළිබඳවත් දැක්වූයේ අපමණ වූ භක්ත්‍යාදරයකි. මව ඔහුට ජේසුතුමා සම්බන්ධ නොයෙකුත් කතන්දර කියා තිබිණි. එපමණක් නොව පාසලේදීද ඔහු ඒවා උගත්තේය. සෑම පාසල් නිවාඩුවක් අවසානයේම එක් දිනයකදී දරුවන් පස් දෙනාටම අරළු තම්බා බොන්නට දීම මයිකල්ගේ මවගේ සිරිතය. ඉන් සිරුරට සෞඛ්‍ය සම්පන්න බවක් ලැබෙන බවට ඔවූහු විශ්වාස කළහ. එහෙත් තිත්ත රස පිරි අරළු බොන්නට බෙහෙවින් අකමැත්තක් පළ කළ මයිකල් ඒවා ඉවතට වීසි කිරීමට තැත් කළේය.

"හා හා මල්ලි ඕවා විසි කරන්න එපා. ජේසුස් වහන්සේට මිය යන්නට ටික වෙලාවට කලිනුත් අරළු බොන්න දුන්නා." යි එක් අක්කා කෙනෙක් වහා මයිකල්ට පැවසුවාය. මඳක් කල්පනා කළ පුංචි දරුවාගේ සිත අධිෂ්ඨාන ශක්තියෙන් පිරී යන්නට විය. අරළු කෝප්පය කටට තබා ඔහු එක හුස්මට ඒක පානය කළේය.

කෙමෙන් වැඩෙත්ම මීසමේ පල්ලියේ දේව පූජාවට උදව් උපකාර කළ මයිකල් හැම ඉරිදාවකම පල්ලියට යෑම වැරැද්දුවේ නැත.
මයිකල්ගේ පවුල කතෝලික වුවද ඔහුගේ පිය පාර්ශවයේ අය බෞද්ධයෝ වූහ. මයිකල්ගේ අවිවාහක නැන්දා කෙනෙකු ඔවුන්ගේ නිවසේ පදිංචිව සිටි අතර සෑම පසළොස්වක පෝයටම නොවරදවා පන්සල් යන ඇය තමන්ගේ තනියට එක්කරගෙන ගියේ මයිකල්වය.

එනිසාම ඔහුට ළමා කල සිටම බුදුදහමේ ඇසුර, සංඝයා වහන්සේලාගේ ඇසුර අඩුපාඩුවක් නැතිවම ලැබිණි. ඒ සෑම දෙයක් තුළින්ම අළුත් යමක් අවබෝධ කර ගන්නට තරම් මයිකල්ගේ මනස හොඳින් වැඩී තිබිණි.

දෙහිවල ශාන්ත මරියා විදුහලෙන් පසු වැල්ලවත්ත ශාන්ත පීතර විද්‍යාලයෙන් ඉගෙනීම අවසන් කළ ඔහුට ඉගෙනීම කෙරෙහි දැක්වූ අපමණ දක්ෂතාවය මත එම විදුහලේම ගුරු තනතුරක් හිමිවිය.

------ 30 ------

ඊලඟ පිටුවට