දිළිදුන් මැද ලැඟුම් ගනියි.....

මෙතෙක් කතාව

දුර්වර්ණ කහ පැහැයට හැරී ගිය සුදු පාසල් නිල ඇඳුමෙන් සැරසී ගත් දැරු දැරියෝ පාසල නිමවී "සුබසෙත් ගෙදර" පියමන් කරමින් මහ පාරේ යනු පෙනේ. එවන් කිලිටි දුර්වර්ණ වූ යුනිෆෝමයක් මිස, ඔවුන්ගේ දෙපාවලට සුදු පැහැති සපත්තු මේස් තබා රබර් සෙරෙප්පු යුවලක්වත් නැත. මද්දහන අව්වට හොඳ හැටි රත්වී ගිනියම් වී තිබූ පොළවෙහි රස්නයට ඔවුන්ගේ පා පොඩි හොඳින් හුරු පුරුදුව තිබිණි. ගතට දැනෙන විඩාව තුළින් ඔවුන්ගේ මුහුණු මැළවී ඇත. උනුන් අතර කිසිදු කතාවක් බහක් නැතිව නිහඬවම ගෙවල් දොරවල් කරා ඇදෙන මෙම දරුවන්ට ගිනි අව්වෙන් හිස ආවරණය කර ගන්නට කුඩයක් තබා මග දෙපස ගහ කොලක්වත් නොවිණි. පිට කවර ඉරී තැනින් තැන කිලිටි වී ගිය පොත් කිහිපය "සිරි සිරි" බෑගයක දමා හෝ නැතිව ඔවුන් හිස මත තබාගෙන යන්නේ අව්වේ පීඩාවෙන් මඳකට හෝ මිදෙනු පිණිසය.

ඒ මුහුණුවල සැඟවී ඇත්තේ මහා දොම්නසක කතාවය. කුඩා උන්ට වෙන ගැටළු නැත. එහෙත් බඩගින්නේ නිවසට ගිය කල බොහෝවිට කන්නට කෑමක් නොමැත.

බොන්නට ගන්නා වතුර කළය පවා වැඩිහිටියන් ගේන්නේ සෑහෙන දුරක් මඟ ගෙවාගෙන ගොස්ය. සංතාපයෙන් පිරීගත් ඒ දරු දැරියන්ගේ සිත් තුළ ඇත්තේ "අද දවල්ටවත් කන්න මොනවහරි තියෙයිද දන්නේ නෑ" යන සිතුවිල්ල බව නිසැකය.

ශෝකයෙන් ඇලලී ගත් හදින් යුතු මයිකල් පියතුමා ගෙතුළ පුරා එහෙ මෙහෙ සක්මන් කළේය. මොවුන් වෙනුවෙන් කළයුතු දෑ තවත් කොතෙක් වේද? මේ සිඟිති දරු දැරියන්ගේ ළමා වියෙහි සුන්දරත්වය පවා අදිසි හස්තයකින් උදුරාගෙන ඇතිසේය.

පියතුමාට තම ළමා විය සිහිවුණි.
සැබවින්ම 1980 වැනි වසරක සිට බලන කල එය වසර පනහකටද වඩා ඈතට දිව ගිය එකකි. ඒ 1927 ජුනි 30 දාය.

------ 27 ------

ඊලඟ පිටුවට