මෙතෙක් කතාව
3 වන පරිච්ඡේදය.
පුන් පෝදා පන්සලේ දහම් දෙසයි.
පියතුමා පදිංචි වූයේ ඉළුක් හෙවිළි කරන ලද අනෙකුත් ගම්මුන්ගේම බඳු කුඩා ගෙපැලකය. පසුව "සුබසෙත් ගෙදර" නමින් හැඳින්වූයේ එයයි.
අතීතයේ ඉතා දියුණු වාරිමාර්ග ක්‍රමවලින් පරිපූර්ණව සහලින් ස්වයංපෝෂිතව පැවති මේ වෙල්ලස ප්‍රදේශය මෙතරම් ජල හිඟයකට ලක්ව සාගින්නෙන් පීඩිත වූ දිළිඳු මිනිසුන්ගේ බිමක් වන්නට හේතු බොහෝ තිබිණි. අතීතයේ මිනිසුන්, අපේ රට ආක්‍රමණය කළ විදේශිකයන්ට ගැති කම් කරන්නටත්, ඔවුන් යටතේ නව රැකියා සොයා යන්නටත් පෙළඹුනේ මේ සශ්‍රීක ප්‍රදේශයේ සියළු දේ හැර දමාය. එහි ප්‍රතිඵලය වූයේ අපේ රටේ සෞභාග්‍යය, සශ්‍රීකත්වය වේගයෙන් සිඳී යාමයි.
අතීතයේ එවන් පෙරළියකින් පසුව මෙසේ වියලි නිසරු බිම් බවට පත්වූ ප්‍රදේශ නිජබිම කරගෙන දුක් විඳිමින් වුවද පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට මෙහි මිනිස්සු ජීවත් වූහ. එහෙත් ඉන්පසුව ඔවුනට අත්පත් වූයේ අතීතයේ විදේශිකයන්ගෙන් සිදුවූවාටත් වඩා වැඩි විනාශයකි.
බහුජාතික සමාගම් මේ රටේ පැවති රජයන්ගෙන්ද උපරිම අනුග්‍රහය ඇතිව මේ මිනිසුන්ගේ ඉඩම් කොල්ල කෑහ. පැලවත්ත සීනී කම්හලට අයත් උක් වගාව සඳහා මේවායෙහි පදිංචි උරුමක්කාරයන්ගෙන් ඉඩම් ලබාගෙන ඔවුහු ගැමියන් උක් වැවීම සඳහා උනන්දු කළහ. ඒ සඳහා මුදල්ද ලබා දුන්හ. අවසානයේ සිදුවූයේ ඔවුන්, ඔවුන්ගේම ඉඩම්වල අඳ ගොවීන් හා කුලී කරුවන් වීමය. ඔවුන්ගේ ඉඩම් සීනී සමාගම් සතු බහුජාතික සමාගම් වලට පැවරී ඇත. ඔවුන් ඒවායේ කුලීකරුවන් ලෙස එම සමාගම්වලින්ම කරවනු ලබන උක් වගාවෙහි නියැලෙමින් ඔවුන්ගේ සේවකයින් බවට අවසානයේ නොදැනුවත්වම පත්ව තිබිණි. ඔවුන් පදිංචි ඉඩ කඩම් බහුජාතික සමාගම් වලට අත්පත් විය. මේ සියල්ලටම වගකිව යුත්තේ මෙරට දේශපාලඥයන්මය.
------ 48 ------
ඊලඟ පිටුවට
0 comments:
Post a Comment