මෙතෙක් කතාව
ඉගැන්වීම යනු දේශන පැවැත්වීම පමණක් යැයි මයිකල් පියතුමා කිසිවිටක විශ්වාස කළේ නැත. ඔහු සෑම සති අන්තයකම තම සිසුන් සමග බදුල්ල, බණ්ඩාරවෙල ආදී ප්‍රදේශවලට ගොස් වතු කම්කරුවන් හමුවිය. මොණරාගල, බුත්තල, වැල්ලවාය වැනි ප්‍රදේශවලට ගොස් එහි ගොවි ජනතාවද හමුවිය. එසේ ගොස් වතු කම්කරුවන්, වතු පාලකයින් විසින් විඳින දුක් ගැහැට මේ සියල්ල අධ්‍යනය කරමින් තම සිසුන්ටද ඒවා මනාව අවබෝධ කරවීය. වැල්ලවාය, බුත්තල වැනි ප්‍රදේශවල ගොවීන් විඳින්නේද සුළු පටු දුකක් නොවේ. වසරේ වැඩි කාලයක් පවත්නා නියඟය සොබා දහමෙන් ඔවුන් ලද උරුමයක් වැන්න. ජලය හිඟකමද එසේමය. වරින්වර පැමිණෙන කුරිරු වසංගත රෝගවලින්ද අඩුවක් නැත.
පියතුමා එපරිද්දෙන් තම සිසුන්ට එම ජන ජීවිතවල කටුකබව පිළිබඳ න්‍යායික දැනුම පමණක් නොව ප්‍රායෝගික දැනුමද බෙදා හදා දුන්නේ ඔවුන් කවදාහෝ පූජකවරුන් වූ පසු මේ දිළින්දන්ට කළ යුතු සේවය පිළිබඳ නිවැරදි අවබෝධයක් ලබාගත යුතු බැවිනි.
"මේ රටේ නොදියුණු ගම් ප්‍රදේශම තියෙනවා විසිහතරදාහක් විතර ප්‍රමාණයක්. මේවා මොනතරම් නොදියුණුද කිව්වොත් ඒවයෙ ජීවත්වන මිනිස්සුන්ට අවශ්‍ය මූලික පහසුකම් කිසිවක් නෑ. රෝහල් නෑ. පාසල් නෑ. හැතැක්ම ගානක් කැලෑවල් මැද්දෙන් ඇවිදගෙන දරුවො පාසලකට යන්නෙ. ඒත් ඒවායේ හරිහැටි පහසුකම් නෑ. බොහෝ විට ගුරුවරුන්වත් අවශ්‍ය ප්‍රමාණයට නෑ. දරුවන්ගේ ඉගෙනීම මේ සියළු අපහසුකම් මැද්දේ අතරමගදි ඇණ හිටිනවා. රෝහලකට යන එකත් ඊට නොදෙවෙනි දුෂ්කර ක්‍රියාවක්. සමහරවිට ඒවායේ අවශ්‍ය කරන බෙහෙත් හේත් පවා නෑ. ගම්වල මිනිස්සුන්ට විදුලි බලය තියෙන්නෙ කීයෙන් කී දෙනාටද?"
"මේ මිනිස්සු හිතන්නේ ඒ ඔවුන්ගේ 'කරුමෙ' කියලා.එච්චරයි. ඉන් එහාට හිතන්නේ නෑ. කලාතුරකින් හරි දේශපාලනඥයෙක්, ඒත් නැත්තම් සත්ගුණවත් දානපතියෙක් මොනවහරි දෙයක් දුන්නොත් පින් දීලා බාරගන්නවා. ඇති නැති දෙකේ පරතරය මේ තරම් විශාල වෙලා තියෙන්නේ කර්මය එහෙමත් නැත්තම් පින පව දෙකෙන් කියලා මිනිස්සු හිතනවා.
මේ රටේ නොදියුණු ගම් ප්‍රදේශම තියෙනවා විසිහතරදාහක් විතර ප්‍රමාණයක්......
.
Friday, October 23, 2009
------ 40 ------
0 comments:
Post a Comment